Onder het kopje ANW-zorg staat nog geen artikel. Ik heb wel kennis genomen van het document van de NZa en de reactie van VPH. Het blijft bij reageren op de visie van anderen door de beroepsgroep, maar niemand, die goed bij zijn verstand is, kan toch bedenken wat NZa en ZN kunnen bedenken? Toen ik ruim 28 jaar geleden geregistreerd werd als huisarts, was Diensten Doen een logisch, soms spannend, onderdeel van de praktijkvoering. Het gaf iets aan van de centrale plaats van de huisarts in de medische zorg (en psychosociale zorg in de ontkerkelijkte samenleving), narcistische gesteld: je was belangrijk voor de mensen en dat voelde je ook zo. Bovendien maakte je deel uit van een eeuwenoude traditie van zorgverlening. Het historische besef maakte deel uit van de acceptatie van dit onderdeel van je vak. 28 Jaar geleden was de maatschappij ook nog betrekkelijk traditioneel: , zorgden zorgzame niet-werkende echtgenoten overdag nog voor de kinderen en haalden deze bijtijds in de loop van de middag uit school. Niemand zat nog hele dagen te hyperen achter TV en PC. In de meeste gevallen was er nog zondagsrust of werd deze dag gebruikt voor sportieve ontspanning. Inmiddels is de maatschappij drastisch veranderd en dat proces is nog niet gedaan. Consumptie gaat 24/7 door: scholen met BSO overdagof brede scholen; beide partners werken hele dagen; creches die kinderen weigeren bij 1 snotterbel of een temp van 37,6; verontrustende gezondheidsinformatie via TV of bovenaan in de Google-lijst, wanneer gezoch op het symptoom snotterbel of koorts, dan wel op andere symptomen; winkelen in de avond, in het hele weekend of via internet. De toekomst is heftiger met politieke partijen die thuis zorgende ouders willen straffen met het ontnemen van recht op AOW. De hele medische zorg verschuift als vanzelfsprekend vanuit de werkdag (iedere potentiële patiënt is immers naar school of werkt of is aan het winkelen, dan wel ander vertier) naar de avonduren of het weekend. De medische zorg buiten kantooruren wordt een regulier en dwingend aan te spreken voorziening naast de dagzorg. De 24/7 zorgvoorziening uit een eeuwenlange traditie, als service en veantwoordelijkheid door de eigen huisarts aan de bij hem ingeschreven patiënten, past niet meer binnen deze veranderde maatschappij. Niet omdat het qua visie niet meer past, maar omdat het qua fysiek niet meer op te brengen is. Sinds de oprichting van de huisartsenposten, zijn deze inmiddels zo druk, dat het aantal diensten sterk is toegenomen: de winst in minder aantal diensten is vrijwel verdampt. Voeg daarbij dat de praktijkadministratie, welke ik vroeger tussendoor tijdens diensen kon doen, nu aparte tijd vereist, en het feit dat buiten de diensten de HAP ook andere inzet vereist (regie-artsen cursus, ABCDE-cursus, dienstencommissies) en de winst is nihil. Is nu de druk overdag minder geworden? Helaas niet: de zorg voor chronische zieken is aanmerkelijk veranderd. Met de komst van de praktijkondersteuning en nu de ketenzorg, is een nieuwe groep patiënten op ons afgekomen en een aanvullende organisatie: de ketenzorg groep. ook hier geldt, dat de organisatie tijd vraagt: afstemming met collega’s, met de POH, langerhans-cursussen, spirometrie-cursussen, de ledenvergaderingen van de zorggroep. Bovendien zijn de tweedelijns collega’s al zo slim om de moeilijke en bewerkbare patiënten, waaraan geen statistische eer te behalen is (hoog HbA1c, slechte FEV1), terug te verwijzen naar de huisartsenpraktijk. Ik laat verder alle bureaucratie overdag maar buiten beschouwing. De combinatie van 24-uurs huisartsenconsumptie en de druk van de praktijk overdag maken 24/7 inmiddels een onmogelijk adagium. Het is een druk, die moet leiden tot fouten en daarom door de IGZ als ongewenst zou moeten worden bestempeld (al is de IGZ niet meer dan een ministeriëel beheersinstrument en zeker geen zorg-georiënteerde instantie). Daarnaast is het een druk, die ook vanuit humaan standpunt niet meer vol te houden is. Als zorgverzekeraars ons, onder druk van de NZa, houden aan 24/7, dan moeten we naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Gedwongen 24-uurs beschikbaarheid met opgelegde arbeidsvoorwaarden zijn, onder een andere naam, al lang geleden afgeschaft: voor de slachtoffers ervan is zelfs een monument in Amsterdam opgericht.
Deel dit bericht