Ondanks allerlei goede intenties en uitgebreide programma’s om de administratieve lasten in de zorg te verminderen lijkt het er soms op alsof bureaucratie en administratieve lasten tot de categorie “ongeneeslijk” zijn doorgedrongen. Er wordt door verschillende partijen hard gewerkt aan het terugdringen van huidige regelgeving en administratieve belasting, maar achter iedere stap voorwaarts popt gewoon weer een nieuw gemuteerd virus op.
Zijn we niet op een punt aangekomen waarop we moeten concluderen dat onze maatschappij verslaafd is aan regulering, wetgeving en regels en dat er een flinke cultuurshock nodig is om het tij te keren!?
Nieuwe regels jaarverantwoording absurd
VPHuisartsen probeert op verschillende niveaus bij te dragen aan de bewustwording en terugdringen van de lasten, maar moet ook regelmatig toegeven dat de moed soms in de schoenen zakt. Meerdere keren per jaar duiken er nieuwe maatregelen uit de kokers van de zorgverzekeraars en het ministerie op, denk daarbij in de laatste 12-16 maanden alleen al aan:
- Verplichte oprichting cliëntenraad;
- Afsnijden verkrijgen hulpmiddelen via de openbare apotheken;
- Geforceerd aanbesteden regionale diagnostiek;
- Verklaring Mondneusmaskers;
- Verplichte jaarverantwoording.
Nu is het dus weer de nieuwe regel voor verplichte jaarverantwoording via een accountantscontrole, jaarrekening volgens vast model en jaarlijks bestuursverslag die de huisartsenpraktijken en eerste lijns collega’s jaarlijks zo’n 100 miljoen kost en extra administratie gaat opleveren.
In de hoofden van beleidsmedewerkers en politici lijkt een drang naar regulering en uitbannen van frauduleuze praktijken een verantwoording voor het opwerpen van allerlei barrières, maar er is vrijwel niemand die zich afvraagt of deze middelen steeds wel in verhouding staan?
Hoe kan het dat de oplossing voor die enkele uitgezonderde frauduleuze handeling in de eerste lijn betekent dat alle honderdduizenden zorgverleners, waaronder zesduizend huisartsenpraktijken, steeds weer een flinke extra administratieve last voor hun kiezen krijgen? Als we in de komende jaren dan zoveel zorgverleners tekort gaan komen, is het dan geen idee om hen eindelijk echt te ontlasten en te concentreren op die enkele fraudeurs die er mogelijk tussen lopen. Immers besparen we bakken met geld en tijd als we i.p.v. alle zorgverleners in een keurslijf proberen te hijsen, veel sterker inzetten op opsporing en corrigeren van individuen. Laat een groter team op zoek gaan naar de rotte appels en die stevig aanpakken. Wellicht vervelend als deze witte boord criminelen een jaartje langer wegkomen met hun praktijken, maar de poging alle fraude volledig uit te bannen staat niet in verhouding tot die extra administratieve belasting voor alle zorgverleners.
Tijd voor een echte cultuurverandering
Wij suggereren niet dat er niets gedaan wordt aan het administratie probleem. Zorgverzekeraars en het ministerie zijn zich zeer bewust van rampzalige uitwerking op de motivatie van zorgverleners. Toch blijft het dweilen met de kraan open. Als we toestaan dat er continu absurde regelingen worden verzonnen om relatief kleine uitdagingen op te lossen, komt het einde nooit in zicht.
Iedere beleidsmedewerker, bestuurder of politicus moet continu scherp hebben of een corrigerend middel in verhouding staat tot de extra regeldruk die dit oplevert. In al die organen moet er een structurele omslag komen waarbij aanpakken van fraude en stijgende kosten niet ten koste mag gaan van die gemotiveerde zorgverleners die het werk moeten uitvoeren. Wordt praktischer in het zoeken naar oplossingen en kijk eerder naar strengere handhaving dan naar regulering van de hele groep. Verder demotiveren van de huidige zorgverleners met kostenbesparingen en reguleringen zal uiteindelijk vele malen rampzaliger uit gaan pakken.
Op elk niveau moet één vraag centraal komen te staan: “Krijgen we hier betere zorg van of zijn de bijwerkingen groter dan de kwaal?”
Het wordt tijd dat Nederland de hunker naar regelgeving los gaat laten, vertrouwen gaat tonen in de zorgprofessional en de zorg weer ruimte krijgt. 100% reguleren zal vast ooit haalbaar zijn, maar in die utopie hebben we geen zorgverleners meer over, slechts administratiekantoren met slecht gemotiveerde medewerkers die af en toe tussendoor nog wat zorg proberen te leveren. Als je dan überhaupt nog van waardevolle zorg mag praten?
Zorg dat zorgverleners het vertrouwen krijgen om weer echt zorg te kunnen leveren. Misschien hebben we dan direct het neveneffect dat we verlost kunnen worden van al die “bullshitbanen” die al die regelgeving en zogenaamde kleine besparingen over ons uitstorten, waar VPH bestuurslid Rinske van de Goor al over schreef in de Volkskrant!
VPHuisartsen zal deze boodschap aan diverse tafels blijven herhalen.
Update 20/01: Verzamelen voorbeelden administratie lasten rondom bestelproces hulpmiddelen
Per januari 2021 vragen wij u om uw frustraties dit keer zoveel mogelijk naar ons door te sturen. Binnen de werkgroep bureaucratie & administratieve lastenverlichting wordt al langere tijd getracht de administratieve lasten rondom de hulpmiddelen als spoed katheters en wondverbandmiddelen terug te dringen. Om in de gesprekken met de zorgverzekeraars de laatste stappen te kunnen zetten, hebben wij behoefte aan meer concrete voorbeelden over de ergernis rondom het bestellen. Heeft u een concreet voorbeeld waarbij het contact met de leverancier/ zorgverzekeraar volledig misloopt, middelen te laat of helemaal niet leverbaar zijn, of u of de patiënt eindeloos bezig zijn om de juiste contactpersonen te vinden of formulieren in te vullen, dan ontvangen we deze graag via info@vphuisartsen.nl. Als het lukt graag nog met specifieke informatie rondom de zorgverzekeraar, leverancier, kosten en de tijd die u er aan kwijt geweest bent.
Moderne kernwoorden:
>politiek correct.
>defensief protocollair werken.
>evidence based werken.
Waar blijft het intuïtief werken, durven je nek uit te steken, natte vinger werk ( waarschijnlijkheidsdiagnose ). Waar komt die angst vandaan dat je alles correct, zonder omissie, moet noteren omdat je anders aansprakelijk gesteld zou worden. Waar blijft het vriendelijke contact met andere mensen: de vraag “zou u mij kunnen helpen” is veranderd in “jij moet mij helpen of anders…” .
Ik ben aan het einde van mijn carriere en ben blij dat ik dit niet meer moet implementeren.
De inspanningen van VPHuisartsen om deze aanhoudende bureaucratie onder de aandacht te brengen worden zeer gewaardeerd. Wij zijn echter nu al jaren bezig om de zeer negatieve effecten van deze vaak niet alleen onnodige maar soms ook ronduit onzinnige bureaucratie aan de kaak te stellen. Als we als huisartsen na veel moeite weer een onnodige bureaucratische actie hebben weten te schrappen, iets waarvoor de actiegroep “Het Roer Moet Om (HRMO)” zich lang hard voor heeft gemaakt, komen er weer 2 of 3 nieuwe verplichtingen bij. De lijst in het artikel hierboven is ronduit schrikbarend. Als een bepaald beleid nooit tot een oplossing heeft geleid waarom denken we dan dat doorgaan met dit beleid uiteindelijk wel tot een oplossing gaat leiden. Als we echt iets willen veranderen dan zullen we ons toch een stuk harder moeten opstellen naar allerlei landelijke en regionale overheden doen we dit niet dan zullen we gewoonweg moeten accepteren dat steeds meer zorgverleners gedemotiveerd raken en zich geheel of gedeeltelijk uit de zorg terug zullen trekken. Het is nu wel voldoende aangetoond dat er niet zomaar naar ons geluisterd wordt.