Het paard moet vóór de wagen gespannen worden!

Beste mede VPH leden,

Enkele primaire opmerkingen ten aanzien van de voorgenomen integratie van de huisartsen spoedzorg met andere spoedzorg.

Er loeren op drie gebieden grote gevaren:

1. VERPLICHTING OM OOK IN DE NIEUWE SPOEDEISENDE ZORG TE WERK GESTELD TE WORDEN, OMDAT WIJ DAT VERPLICHT BLIJVEN VOOR DE HERREGISTRATIE!
Nu nog is EXPLICIET als herregistratieverplichting opgenomen dat huisartsen dienst doen op de huisartsenpost. Alvorens de zorg in avond- en nachturen buiten onze invloedssfeer geraakt (wij zijn al een deel van onze grip kwijt door de HDS structuur) moet deze verplichting van tafel. Deze verplichting wordt al jaren gebruikt om praktijkhouders klakkeloos hun contingent diensten toe te wijzen, zonder marktconforme beloning (en de nachtdiensten moet je met verlies verkopen want je kunt niet op twee plaatsen tegelijk zijn).
Remedie:
De verplichting tot dienst doen in de ANW uren voor het behoud van de huisartsen herregistratie, dan wel om als huisarts werkzaam te zijn, moet zo wie zo van tafel voordat verder over een integratie van spoedzorg onderhandeld kan worden !

2. KANS OM NOG HARDER TE MOETEN WERKEN, OMDAT ER GEEN ANDERE ARTSEN DAN HUISARTSEN VOORHANDEN ZULLEN ZIJN OM IN DE NIEUWE SPOEDZORG TE WERKEN !
Al jarenlang neemt de dienstbelasting toe (zowel in uren maar ook in complexiteit). Daarvoor zijn zo een aantal redenen te noemen:
– Een ongelijke verhouding tussen arts en patiënt, waarbij de in het verleden vaak genoemde ongelijkheid in de arts patiënt relatie danig is doorgeslagen in 24 uurs
consumentisme en de patiënt mag eisen en klagen en de hulpverlener zijn mond moet houden en zijn werk moet doen, ook al betreffen het klachten die prima overdag afgehandeld zouden kunnen worden.
– Verschraling van zorg en uitkleden van instellingen (o.a. verzorgingshuis, GGZ) waardoor veel ouderen en psychiatrische patiënten in ontoelaatbare situaties “thuis”
verblijven en er keer op keer ad hoc zorg nodig is.
– Het geautomatiseerde triage systeem dat stelselmatig leidt tot een te hoge urgentie inschatting en dito werkdruk door te grote toeloop.

In Maastricht hebben wij al tientallen jaren een HAP in het ziekenhuis en zien wij dat er steeds meer zaken die normaal op de SEH door specialisten afgehandeld zou moeten worden, naar ons doorgeschoven worden. Ook al is het evident dat ze eigenlijk specialistische zorg behoeven (bijvoorbeeld koorts na chemotherapie bij longkanker). Hiermee zal elke huisarts in den lande te maken krijgen als eenieder naar zo’n nieuwe structuur gaat.
Daarbij speelt dat ook onze collega specialisten in het ziekenhuis door de toegenomen vergrijzing i.c.m. de toegenomen mogelijkheden i.c.m. de structurele bezuinigingen (het beddentekort en personeelstekort in de ziekenhuizen is afgelopen tijd akelig duidelijk geworden) óók structureel overbelast worden wat betreft de acute zorg, zowel overdag als in de ANW uren. En ook bij hen dreigt een structureel personeelstekort (minder instroom terwijl er eigenlijk meer specialisten en verpleegkundigen nodig zouden zijn, en strengere wetten op gebied van arbeid). Dus als wij bij een integratie ook nog te maken krijgen met hun toegenomen werkdruk en complexiteit zouden wij er wel eens heel hard op áchteruit kunnen gaan in plaats van op vooruit !

Tot slot hebben wij in Maastricht -maar dat zal ook voor andere (studenten)steden gelden- ook nog een vrij groot gedeelte studenten, toeristen, AZCs en expats
(buitenlandse of internationale  bedrijven en dito verzekeringen) waardoor wij als post al buitenproportioneel belast worden in verband met de verkeerde verhouding bij de huisarts ingeschreven patiënten versus daadwerkelijk aantal patiënten dat gebruik maakt van de post.
E health, telefonische consulten door specialisten, enzovoorts hebben in de coronatijd ongenadig aangetoond dat dit de huisarts extra werk oplevert in plaats van dat dit ontlast. Wanneer wij als huisartsen nog meer gemengd gaan worden in de ziekenhuiszorg dreigt dit gevaar des te meer.

Remedie:
Als huisartsen in een gezamenlijke structuur met specialisten de spoedzorg gaan vormgeven betekent dit nog duidelijker dat wij niet enkel in GAIA, maar ook daadwerkelijk op de werkvloer die gezondheidszorg heet, allemaal specialisten zijn. Daarom moeten alle specialisten, dus ook de huisartsen, een specialisten honorarium gaan ontvangen, voordat verder over een integratie van spoedzorg onderhandeld kan worden!

3. VERLIES VAN ELKE REGIE
Met de komst van de HAP hebben wij gezien dat een en ander al behoorlijk gebureaucratiseerd is. HAP-pen zijn autonome instituties met hun eigen koepelorganisatie
(InEen). Wij kregen onlangs in Maastricht een nieuw reglement voorgelegd waar de honden geen brood van lusten en waar het machtsevenwicht HAP – huisarts volkomen uit balans is.
Als wij als huisartsen niet de vrijheid hebben om te kiezen of wij al dan niet op deze spoedpost gaan werken, is het een slechte zaak en leveren wij onze regie in bij een
nieuwe HAP-GGD-ziekenhuisorganisatie en mogen wij voortaan naast de huisartsenspoedzorg al naar believen A1 rijden, klusjes voor de specialist doen (in plaats
van de assistent), de spoedzorg leveren in kleinschalige verpleeghuisunits, enzovoorts.

Conclusie:
De randvoorwaarden qua verplichting (dus niet!) en beloning (specialistennivo!) dienen eerst gerealiseerd te worden, alvorens de nieuwe spoedzorgorganisaties opgetuigd kunnen worden, in plaats van andersom, om te voorkomen dat de huisarts nog meer gemuilkorfd voor het zoveelste zorgkarretje gespannen wordt. Hierbij kunnen wij leren uit het verleden, vanuit de invoering van de HAP, de invoering van de zorgverzekeringswet en de zorggroepen/zorgverzekeraar tandems voor wat betreft de chronische zorg.

Met vriendelijke groet,
Patrick Smeets, huisarts

PMJH Smeets is praktijkhoudend huisarts te Maastricht, en als perifeer accreditatie medewerker (PAM) betrokken bij nascholing en herregistratie.