Zij hebben zich altijd beziggehouden met de in- en verkoop van medicijnen. Daar was veel geld in te verdienen Nu de laatste jaren de lucht uit die kolom is gehaald, moeten ze hun bestaansrecht ergens anders aan ontlenen. Het komt hen dus wel goed uit dat ze via deze wetswijziging invulling kunnen geven aan hun zorgverlenerschap. Het probleem is alleen dat niemand daarop zit te wachten.” Maar apothekers bezitten toch een schat aan kennis van medicijnen? Veel meer dan huisartsen? Dat klopt, knikt Suichies, “maar die kennis is door de ICT irrelevant geworden. In mijn computer zit alle informatie die ik nodig heb, van contra-indicaties tot veilige doseringen. Dus die bewaking vindt allang plaats. Als ik een fout maak en iets probeer voor te schrijven waarmee de veiligheid van de patiënt in het geding komt, verschijnt onmiddellijk een rood vlak met een waarschuwing op het scherm. Veiliger kan het niet. Overigens staan op de lijst ook zelfzorggeneesmiddelen, die gewoon bij de drogist te koop zijn. Wie draagt daar dan de verantwoordelijkheid voor?”
Stoel
Behalve onnodig vindt Suichies het plan ook principieel onjuist, omdat de apothekers hiermee op de stoel van de huisarts gaan zitten.
“Labwaarden of indicatie zeggen alleen iets als je de context kent.
Als huisarts overzie je het hele plaatje. Wanneer ik een diabetespatiënte bètablokkers wil voorschrijven in een lage dosering, waarschuwt het geautomatiseerde systeem dat die dosering symptomen van een lage bloedsuikerspiegel kan maskeren. Maar ik ken die mevrouw en haar ziektegeschiedenis en weet dat dat bij haar geen reëel gevaar is, dus kies ik ervoor het toch voor te schrijven. Dan wil ik geen apotheker aan de lijn hebben die mij gaat corrigeren!” Maar een huisarts kan toch fouten maken? En daar is die controle toch juist voor bedoeld? “Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt, maar dit is niet de oplossing. Dat is geen kwestie van op eigen eilandjes willen blijven zitten, maar van de noodzaak van één kapitein op het schip van de patiënt. Laat de verantwoordelijkheid waar die hoort: bij degene die het meest weet van de patiënt en die dankzij het veel uitgebreidere huisartseninformatiesysteem een betere bewaking kan bieden dan de apotheker.”
Privacy
Een ander zwaarwegend argument tegen de plannen is het gebrek aan privacy van de patiënt. “De patiënt heeft theoretisch weliswaar het recht om het toevoegen van informatie op de recepten te weigeren, maar in de praktijk ligt die informatie al praktisch op straat. Dat is niet zo erg als het om een verkoudheid gaat, maar wel als zwart op wit staat dat iemand bijvoorbeeld kanker heeft, of een geslachtsziekte. Dat soort informatie mag de spreekkamer niet zonder medeweten van de patiënt verlaten”, vindt Suichies. En dan is er nog de zorgverzekeraar die over de schouder van de apotheker meekijkt.
Als de indicatie op het recept staat, weet de verzekeraar niet alleen wat iemand gebruikt, maar ook wat hij of zij precies mankeert.
Dergelijke gegevens zijn bij zorgverzekeraars niet in goede handen, weet de huisarts uit eigen ervaring. Zo werd hij ooit gebeld door een verzekeraar met de vraag of hij de lijst met patiënten die hij een zuurremmer had voorgeschreven, niet `ns kritisch kon bekijken en deze stevig wilde inkorten. Voor elke `geschrapte patiënt´ zou hij geld krijgen. “De zorgverzekeraar is een schadeverzekeraar geworden. De verleiding is groot om privacygevoelige informatie commercieel uit te buiten. Juist daarom is het zo belangrijk dat de huisarts het belang van de patiënt bewaakt.”
Extra werk
De indicatie en de labwaarden moet de huisarts straks handmatig invoeren. Suichies zit niet bepaald te wachten op dat extra werk, om nog maar te zwijgen over de extra kosten. Aangezien recepten tegenwoordig elektronisch naar de apotheek gaan, zal de software van huisartsen aangepast moeten worden. Hij hoopt dat de aanpassing niet nodig zal zijn. Met het echec van het elektronisch patiëntendossier
(EPD) in het achterhoofd zou het goed kunnen dat het plan in de Eerste Kamer alsnog sneuvelt, meent Suichies. “Ik hoop dat het dezelfde kant op gaat als met het EPD. Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk is dat plan overtuigend afgeketst, onder meer op de zorgen over de privacy. Dat argument weegt voor veel mensen toch heel zwaar.”
Herman Suichies
