Vooral voor jongere artsen is de richtlijn (te) heilig.
Volgens de VPH worden protocollen vaak gebruikt om hard met artsen af te rekenen. ‘Bij veel tuchtzaken en procedures zijn de protocollen leidend’, zegt Van den Berg. ‘Dit leidt tot slechtere zorg. Het creëert huisartsen die het verstand laten varen en de protocollen laten zegevieren.’ Jaarlijks zijn er gemiddeld 1.600 medische tuchtzaken. Ruim duizend daarvan zijn tegen artsen.
Het volledige interview/artikel van Maud Effting kunt u lezen op volkskrant.nl.
De publicatie van het artikel sluit mooi aan op het eerder gepubliceerde en door VPH gefinancierde onderzoek van Baart en Timmerman, en de recente publicatie in Medisch Contact over ‘praktische wijsheid’ van de huisarts.
..
Graag verwijzen wij ook naar het radio interview op radio1 met Sandra Schreuder (tuchtrechter) en Wouter van den Berg (voorzitter VPH).
..
Het probleem is, dat partijen die ons met onze protocollen om de oren slaan, steeds verwijzen dat het richtlijnen zijn “van onze eigen beroepsgroep”.
Als je in elke situatie moet vastleggen (“gedocumenteerd en weloverwogen”), waarom je afwijkt, wordt huisartsgeneeskunde niet mogelijk in de nieuwe normpraktijkomvang. Immers, in ruim de helft van de gevallen wordt een protocol niet gevolgd.
Dit snappen wij allemaal wel, maar bij NHG ontbreekt de lef om zich hierover hard uit te spreken richting richtlijnmisbruikers.
Het betreft niet alleen huisartsen:
“Professionals die opereren op het snijpunt van het natuurlijk systeem (ouders, kinderen, partners, de mantelzorg), het regelsysteem (de zorgorganisatie, verzekeraar etc.) en de zelfsturende mens (als klant, patiënt of cliënt), zoals bijvoorbeeld huisartsen, medisch specialisten, verpleegkundigen, thuiszorgers, politiemensen, leraren, groepsleiders e.d. lopen grote kans in hun werk perversiteiten tegen te komen, te moeten uitvoeren of te moeten ondergaan. Want zij hebben vaak met alle drie de systemen tegelijk van doen.
De aanhoudende perversiteiten maken hun werk structureel ‘onlogisch’: Dat voelt niet fijn. Dat voelt niet veilig. Dat maakt ze boos. Dat maakt ze ziek. Ze branden op.
Of houden er gewoon mee op.”
Uit: Ken je dat land achter de regels, standaarden en protocollen ? (2006)
Google !
We zijn in Nederland te ver doorgeschoten in het registreren, vindt Lombarts. ‘Artsen
ervaren het bijna als terreur.’Volgens haar is er ook te weinig aandacht voor de zachte kant van het beroep. ‘Er is veel minder tijd voor het niet-registreerbare, het niet-meetbare
meetbare, het irrationele.
Die niet-systeemkant van de zorg staat onder druk’, stelt ze enigszins verontrust vast. ‘Dat maakt het zwaar om als arts steeds optimaal te functioneren. Klachten zoals burn-outs, stress, angststoornissen en depressies zien we bij dokters alsmaar toenemen.’
Als het van Kiki Lombarts afhangt is het zaak om zorgprofessionals zelf meer regie te geven in de evaluatie van hun eigen functioneren.
Uit: Drie maal daags een pijnschaal. De Groene Amsterdammer van 8-12-2016.