Diezelfde verzekeraar die eerder de premie voor 2017 verhoogde van 98,75 per maand naar 108 euro per maand (+10%) en deze nu voor 2018 weer verlaagd naar 107,50 per maand (-0,46%). De verzekeraar die “in feite in twee dagen” de premie kan vaststellen. Is dit goed nieuws? En goed voor wie…? Informatie over de verwachte omvang van de zorgkosten 2018 en de verwachte verdeling wie hoeveel betaalt, vindt de burger terug in de recente Miljoenennota.
Miljoenennota 2018 (pg. 160) (1 euro = 1 miljoen)
Zvw | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 |
Kosten bruto | 46.141 | 48.495 | 51.169 | 53.916 |
Eigen betaling | 3.187 | 3.308 | 3.493 | 3.677 |
Kosten netto | 42.954 | 45.187 | 47.676 | 50.289 |
Miljoenennota 2018 (pg. 197) (1 euro = 1 miljard)
Financiering Zvw | 2016 | 2017 | 2018 |
Inkomensafhankelijk | 22,0 | 22,4 | 24,0 |
Nominale premie | 16,3 | 17,6 | 18,7 |
Rijksbijdrage kind | 2,5 | 2,5 | 2,7 (6,8%) |
Eigen risico | 3,2 | 3,2 | 3,3 |
Totaal | 44,0 | 45,7 | 48,7 |
Naar verwachting stijgen de bruto kosten voor het zorgstelsel in 2018 naar ruim 48 miljard. Bijna het gehele bedrag wordt betaald door burgers en werkgevers. Niet door de verzekeraar. De burger betaalt, om het kostenplaatje sluitend te maken, via drie wegen méér. Daarnaast betaalt de overheid in 2018 met een rijksbijdrage 6,8% van de totale kosten. De zorgverzekeraar, steeds in het nieuws met gratis reclame, heeft een rol bij het bepalen van de hoogte van de nominale premie. De hoogte van deze nominale premie kan worden beïnvloed door als verzekeraar wel/geen eigen geld of reserves in te leggen. En de zorgverzekeraar kan daarnaast met de zorginkoop de zorgkosten beïnvloeden. Een bijdrage bv. voor zorginnovatie is een investering en doet in theorie de premie stijgen. Na inkoop van minder zorg voor een lagere prijs, kan de premie omlaag. Er blijven nu belangrijke vragen liggen. Hoe kan de premie worden verlaagd als de hoogte van het eigen risico gekoppeld is aan de omvang van zorgkosten en daarmee wettelijk vastligt? Idem, ligt de verdeling wettelijk vast tussen de opbrengsten van de inkomensafhankelijke premie en de nominale premie. De inkoop van zorg wordt dus steeds crucialer en riskanter als het doel kostenmatiging is (geworden), met daarbij de volgende vragen: kan de zorg doelmatiger, goedkoper, effectiever, efficiënter, en dat voor een lagere premie, worden geleverd? En welke inkoopmethoden zijn daarbij eigenlijk legitiem? Dit is de kern van zogenaamde selectieve inkoop.
Selectieve inkoop als geheim recept?
Eigenlijk blijken alle inkoopmethoden legitiem, mits aan de buitenwereld het nakomen van de zorgplicht maar enigszins in stand wordt gehouden. Over deze inkoopmethoden: wie leest en het wil horen, zal erover nadenken. Wie het leest en niet wil horen, denkt er niet over na. Deze verdringing is op korte termijn een nuttig aanpassingsmechanisme, maar op lange termijn niet. Wat leesbaar en wat dan alleen voor de buitenwereld inzichtelijk is, zijn de vele zorgelijke verhalen over deze inkoop. Verhalen van zowel zorgverleners, als van zorgafhankelijke burgers. Zorgverleners worden geconfronteerd met doorleverplicht en omzetplafonds, met niet onderhandelbare TROG-contracten, SUED-financiering gepresenteerd als herallocatie, bewust gecreëerde bureaucratie rondom administratie en betalingen, normering werktijden, het niet willen invullen van macrokaders (bv. huisarts, wijkverpleegkundige, GGZ). Met name als zorgverleners hun zorg niet kunnen doorschuiven naar een ander, ontstaan er problemen. Doorschuiven, niet zelden vertaald als substitutie. Burgers ervaren problemen doordat er wachtlijsten zijn, horen dat ze niet de zorg krijgen die nodig is en stuiten op eigen betalingen. Hier komt bij, dat de minister, na consultatie ZiN, nog bijna elk jaar het basispakket uitbreidt, zo ook in 2018. De politiek breidt het pakket uit, berekent de daarbij horende macrokosten in de Miljoenennota en komt dan met een verwachte gestegen rekenpremie. En moeten we dan juichen als de nominale premie van de inkopende zorgverzekeraar met 50 cent per maand wordt verlaagd? Uiteindelijk betaalt elke burger langs drie wegen de prijs van de kosten van dit stelsel, de burger die in de toekomst zorg nodig heeft de hoogste prijs.
Anton Maes
www.zorgenstelsel.nl
Ja, in de democratie wordt de staat gefinancierd door de burgers (via belastingen). Een andere geldschieter is er niet, dus dat de burger de prijs betaalt is de enige mogelijke manier. Ik zou niet in een ander staatsbestel willen leven, waar ik bijvoorbeeld zorg ontvang via een monarch of dictator die ik daarvoor diensten bewijs. Voorstel: Laten wij accepteren dat wij als burger de zorg betalen en blij zijn dat er zoiets als een eigen risico bestaat (ik laat mij niet uit over de hoogte daarvan).
CORRECTIE op bovenstaande; u betaalt ook nog voor de monarch…tsja, het huis Oranje met een kapitaal van enkele miljarden, maar dat terzijde. En via dit stelsel, betaalt iedereen mee aan het gedrag van anderen, zo leuk of rechtvaardig is dat niet.
En inderdaad, we moeten weer een contract aanvaarden, overigens zonder dat men fatsoenlijk de tijd heeft om het te lezen, laat staan dat er voor de individuele huisarts iets te onderhandelen zou zijn, dat is slechts een illusie.
“But how is this legal plunder to be identified? Quite simply. See, if the law takes from some persons what belongs to them and gives it to other persons to whom it does not belong. See if the law benefits one citizen at the expense of another by doing what the citizen himself cannot do without committing a crime.” – Frédéric Bastiat, The Law
De politiek schuift de noodzakelijke veranderingen weer voor zich uit. De groeiende groep bejaarden en de kosten daarvan, kunnen in de toekomst onmogelijk worden gedragen door de slinkende groep werkenden. Per definitie is dat een onbetaalbaar systeem in wording.
Er zijn alternatieven te bedenken, waarmee we een veel socialere samenleving voor elkaar kunnen krijgen, dan de huidige. En het lastigste daaraan is, dat de meeste keuzes gemaakt worden als het water tot aan de lippen staat, en dat mensen in die situatie meestal niet de verstandigste keuzes maken. En als diezelfde mensen -de burgerbevolking- niet anders gewend zijn dan dat “de overheid” het regelt, dan krijgt men wat men nastreeft. Een totalitaire overheid, hoge belastingdruk, karige voorzieningen en een afgestompte bevolking. We zijn al aardig op weg. Voeg daaraan toe dat de vier grote zorgverzekeraars een deel van de zorgkosten benutten voor de al genoemde reclame voor hun bedrijf, de dure directie, de marmeren kantoorgebouwen, de ongebreidelde administratieve dwang en mijn conclusie is dan ook dat de zorgverzekeraars er alleen maar voor zullen zorgen dat de schatkist wat sneller leeg raakt.
“It is amazing that people who think we cannot afford to pay for doctors, hospitals, and medication somehow think that we can afford to pay for doctors, hospitals, medication and a government bureaucracy to administer it.” Thomas Sowell
Honderd miljard kostte de gezondheidszorg vorig jaar en dankzij vervetting, glycosering, dementie en veroudering zullen de kosten alleen maar toenemen en dus de belastingen ook. Zoals de lemmingen al zeiden:
FORWARD! OVER THE CLIFF!