Eigenlijk is deze column helemaal niet voor huisartsen. Het is vooral gericht aan onze collegae in de ziekenhuizen en onze patiënten. Vandaag ging het weer mis en ik belde daar even over met een ontzettend fijne jonge collega, die gelukkig alle begrip had en me een leuke anekdote aan de hand deed.
Het begon allemaal zo. Een mevrouw belde de assistente om een herhalingsrecept en ik wilde nog wat weten dus belde ik haar terug. “En u heeft ook de brief van de specialist niet gelezen hè dokter”, zei ze een beetje kribbig. “Euh…wat bedoelt u?” – “Nou, u zou steunkousen regelen, en dat is nu twee maanden terug.” Ik klik de brief open en op de derde pagina, ergens tussen conclusie en de vriendelijke collegiale groeten staat inderdaad een verzoek aan de huisarts, of die wil organiseren dat er steunkousen komen.
Even gebeld met de specialist. Leuke vent, begreep meteen waar de schoen wrong. Hij zou de patiënte zelf even bellen en iets regelen. “Ja…” zei hij aarzelend, “een vriend van mij is ook huisarts, en die vroeg ik laatst, goh, wat doen jullie eigenlijk met al die opdrachtjes die wij in de brieven zetten?” Nou, had collega vriend huisarts gezegd, daar doen we niks mee totdat de patiënt belt.
En zo zie ik het eigenlijk ook. De patiënt krijgt een opdracht (laat over twee weken even de nierfunctie prikken, laat de bloeddruk nog eens controleren, bespreek het afbouwen van de medicatie met uw huisarts) en die patiënt is dan automatisch de hoofdaannemer van deze opdracht. De huisarts heeft dan ook geen verantwoordelijkheid hiervoor. Het is ondoenlijk om Jan en Alleman achter de vodden te zitten, vruchteloos te bellen, vergeefs briefjes te sturen en voor dichte deuren te staan. Want als er hommeles komt van zo’n gemiste opdracht, is de huisarts strafbaar. Niet de patiënt.
Nog beter, schaf meteen die hele dossierplicht voor huisartsen af. Maak de dossiers het eigendom van de mens zelf, zet het op een USB, creditcard of in de cloud. Met een pincode of vingerafdruk is het dossier te openen, met de goedkeuring van de patiënt. De huisarts heeft een lege computer, kaartje erin en een vinger op een schermpje en hopla, toegang. Medicatie bijwerken, verhaaltje schrijven en hup, de patiënt trekt het kaartje eruit en bij de apotheek hetzelfde ritueel. Medicatie-uitgifte, klik en klaar. Ook de foto van de schouder en de brief van de specialist passen erop.
Lijkt mij wel wat. Dan kan de patiënt bepalen of de overheid, of de gemeente, of de verzekeraar mee mag kijken in zijn dossier. Eens kijken hoe lang het dan duurt voordat mensen dat niet meer zo’n fijn idee vinden. Of komen voor een verwijzing voor steunkousen.
Tegen de collegae die beweren dat mensen dat niet kunnen, zelf een dossier beheren, zou ik willen vertellen dat ik verwacht dat wanneer mensen weer verantwoordelijk zijn voor hun dossier, ze ook meer verantwoordelijk worden voor hun gezondheid. En dat ze beter weten waar ze “dat roze ovaaltje van 20 miligram van Sanofi” voor slikken. En als de cholesterol in het rood staat, dat ze dan meer gemotiveerd zijn om dat te verbeteren. Ik sta daar gelukkig niet alleen in, in die mening. En het is natuurlijk ook een beetje patriarchaal, die dossierdrift van overheid en huisarts.
Huib Rutten, sociofilosoof
