Failure to prepare is to prepare for failure

In alweer wat ouder nieuws: vijf jaar geleden overleed Anthony Stokes op de tragische leeftijd van 17 jaar. Hij had slechts twee jaar tevoren een harttransplantie ondergaan. De dokters wilden hem in eerste instantie niet eens een donorhart geven, vanwege zijn “moeilijke leven” met gewapende overvallen, inbraken, brandstichting en zijn pillen niet slikken. Onder mediadwang werd hij alsnog geholpen, maar twee jaar later schoot hij eerst op een 81-jarige dame, ging er vervolgens vandoor in een gestolen auto en reed en passant nog over een wandelaar heen, alvorens dodelijk te crashen ergens in een buitenwijk in Atlanta. 

Dit hadden verschillende mensen al een beetje voorspeld. Soms zit er gewoon een luchtje aan iemand, zoals aan de Directeur Generaal van de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO), Dr. Tedros. In zijn thuisland Ethiopie is hij beschuldigd van het verdoezelen van cholera uitbraken, en nadat hij Robert Mugabe van Zimbabwe als “good-will-ambassador” benoemde, kreeg hij terecht veel kritiek over zich heen. Het verbaast dan ook niet, als Tedros de Chinezen in de afgelopen maanden steeds de hand boven het hoofd houdt en vliegverkeer en handel vanuit en in China veilig blijft verklaren. Op 4 februari 2020: “We call on all countries to implement decisions that are evidence-based and consistent,” aldus Tedros.

Nou ben ik geen directeur-generaal van de WHO, maar als er vijf dagen eerder een publicatie in The Lancet verschijnt van WHO gesponsorde doktoren, waaruit onder andere blijkt dat de cijfers uit China “nogal zijn opgepoetst”, dan zet dat wel aan het denken. 

Japan heeft de aanstaande marathon van Tokyo en de verjaardag van de Keizer afgelast, om geen tweede China te worden. Nieuw Zeeland heeft zonder blikken of blozen voor reizigers vanuit het Chineze vasteland de grenzen gesloten en ook gaat er geen post meer heen en weer. Op het tijdstip van schrijven, lijkt het coronavirus (nu omgedoopt tot COVID-19) twintig keer dodelijker dan de seizoensinfluenza. 

Verbaasd was ik over een schrijven dat ik afgelopen week ontving van de Medical Council van Nieuw Zeeland, met de duidelijke instructies: Council does not expect any doctor to deliberately put themselves in danger to treat a patient in a pandemic or emergency. Dat staat haaks op de in mijn ogen kinderlijke handleiding voor Nederlandse huisartsen van de GHOR, NHG, Huisartsenposten en de LHV, waarin te lezen valt: Huisartsen zijn zelf verantwoordelijk voor het continueren van verantwoorde zorg voor de eigen patiënten onder alle omstandigheden.
Ik zou wel eens willen weten wie er nog aan het werk blijft, als de helft van zijn collegae ziek of dood is. En wat als de dokter thuis allemaal zieke kinderen en een zieke echtgenote heeft? Als we nú al moeilijkheden hebben met het vullen van nachtdiensten door artsen, maar vooral ook ondersteunend personeel, in welk sprookje leven we dan? Of stellen we ons voor, net zoals in die spannende fims, dat er legers aan witte pakken verschijnen en de held van de Amerikaanse CDC ineens een vaccin heeft dat iedereen gaat redden? 

Het COVID-19 lijkt per geval 1,5 tot 3,5 andere gevallen te veroorzaken en vooral oudere zieken leggen het af. En dan kan het lang duren, of volgend jaar aan de hand zijn, totdat een “airborn Ebola” een feit is, al dan niet per ongeluk uit een smerig laboratorium ontsnapt. 

Voor de interessante zaken rondom COVID-19 doe ik maar even een rondje. In 1981 schreef Dean Koontz een thriller over het Wuhan 400 virus, door het Chinese leger ontwikkeld (the Eyes of Darkness). In 2003 had broertje SARS – met een mortaliteit van 10% – er negen maanden voor nodig om 8000 mensen te infecteren. COVID-19 zit nu op bijna 80.000 besmettingen in drie maanden, hoewel de mortaliteit een stuk lager is. 

Aangezien er nauwelijks ervaring is met oefenen op grote schaal en huisartsen niet getraind zijn in bijvoorbeeld het gebruik van beschermende kleding, is mijn idee dat als er echt stront aan de knikker is, het oude adagium geldt: Failure to prepare is to prepare for failure. Gelukkig, zo staat er in de Hollandse Handleiding: Een adequate voorraad van beschermende middelen is zeer wenselijk om besmetting van zorgverleners zoveel mogelijk te voorkomen. De GGD kan de huisartsen adviseren over de aanschaf. Dit kan per huisartsenpraktijk of via de Hagro. Op 10 februari 2020 kopt The British Medical Journal echter: Coronavirus: global stocks of protective gear are depleted, with demand at “100 times” normal level, WHO warns. Vijf dagen eerder, shrijft datzelfde BMJ over de problemen die Australische huisartsen hebben om mondkapjes te verkrijgen: General practitioners in Australia have raised concerns over their safety and the safety of their teams because of the lack of protective equipment, including masks, which they said are needed to respond confidently to the novel coronavirus outbreak. 
En we zijn er niet met mondkapjes (FFP2 of hoger)! Er is een heel pak of schort nodig met lange mouwen, handschoenen en een goede bril. Hier de hele handleiding van het European Centre for Disease Prevention and Control. 

Mogelijk omdat ik een ras-doemdenker ben, of eigenlijk gewoon graag goed voorbereid, zou ik vooral adviseren de GHOR en de Huisartsenposten te manen om te oefenen, te oefenen en te oefenen en de leidraad nog eens tegen de realiteit te houden. En voor uzelf te bepalen waar u zich op wilt voorbereiden, en wanneer? En moeten “we” als artsen niet een briefje sturen naar “onze” regering, om die schertsfiguur van de WHO om te ruilen voor een betrouwbare wetenschapper, zonder overduidelijke politieke banden? 

Huib Rutten, Doctor, Conspiracy Realist