Dit betreft een ingezonden stuk van een collega, dat we u niet wilden onthouden.
Woudschoten geeft aan dat de huisarts terug moet naar de medische zorg. Sta ik geheel achter, maar noem het beestje dan gewoon eens bij de naam; niet ‘medische zorg’, maar ‘geneeskunst’.
Verwarrende term, “zorg”. Kennelijk voor alle partijen. Ik wil niets met zorg. Zorg is niet mijn zorg. Zorg bekt alleen maar lekker politiek correct en is de favoriete term bij ondernemingen die winst mogen maken op de zorg én de geneeskunst.
Geneeskunst houdt in; geneeskunde, met wat extra kwaliteiten die van die -kunde een -kunst maken. Altijd troosten, bijvoorbeeld. De mens in zijn geheel zien, maar niet verantwoordelijk zijn voor dat geheel. Wel je medische kennis en kunde toepassen, rekening houdend met dat geheel. Ik ben geen zorger, ik ben arts.
Ik vind het niet aan mij om een plek in wat voor “huis” dan ook te regelen wanneer het niet om een puur medisch maar een zorg-probleem gaat.
Ik vind het niet aan mij om “ouderenzorg” te organiseren. Dat moeten zorgers doen, en uiteraard doe ik mee met als aandachtsgebied de geneeskunst.
Ik vind het niet aan mij om mantelzorg te regelen, controleren, of te beoordelen. Dat is zorg, geen geneeskunst. Ik signaleer en meld, meer niet.
Ik vind het niet aan mij om iets te doen met verzorgingstaken als wassen, toiletgang en hulp bij eten of huishouden.
Ik vind het niet aan mij om voorlichtingstaken, preventietaken en begeleidingen te doen die onder volksgezondheid (GGD’en) vallen.
Ik vind het niet aan mij om in ANW-uren tandheelkundige problemen op te lossen, omdat de waarneming onder tandartsen niet goed geregeld is.
Ik vind het niet aan mij om in ANW-uren bij iemand anderhalf uur te babysitten, totdat de crisisdienst eindelijk eens komt.
Ik vind het niet aan mij om in ANW-uren bij de kinderen van een op te nemen patiënt te babysitten, omdat Maatschappelijk Werk niet of pas om 09.00 uur bereikbaar is.
Ik vind het niet aan mij om in ANW-uren een catheter te wisselen (of plaatsen) in een verzorgingshuis of thuis, waar het huis respectievelijk de thuiszorg een verpleegkundig team beschikbaar voor hoort te hebben.
Ik vind het niet aan mij om welk budget dan ook te bewaken, laat staan er financieel risico’s voor te lopen (wat in feite gebeurt bij o.a. DM, CVRM, COPD/astma)
Mijn recept voor 2xdaags 1 ampul van 10mg morfine s.c. ís het “uitvoeringsverzoek”, daarvoor hoef ik niet nog eens een heel formulier in te vullen.
Het is niet de ambulance-verpleegkundige die bij EHGV bepaalt (en aan de patiënt toezegt!) ‘dat de dokter wel even langskomt’; de R van SBAR is Recommendation, niet Opdracht (anders zou het wel SBAO zijn). Na overdracht is het degene aan wie overgedragen is die het vervolgbeleid bepaalt.
Het is dus ook niet de thuiszorgmedewerker die bepaalt (en aan de patiënt toezegt!) dat de dokter wel even langskomt.
Ik ben integer en kostenbewust. Als een HBO’er of “Master” in wat voor fantastisch vakgebied dan ook het beter denkt te weten, mag hij/zij eerst mijn werk eens een maandje overnemen, voordat-ie het zoveelste onzinnige / onwerkbare protocol, handleiding, handreiking, richtlijn, standaard of voorwaarde over me gaat uitstrooien.
Van alle bovenstaande zaken “zorg” ik wel dat ik er voldoende van af weet om de (mogelijke) medische impact te kunnen beoordelen en om in die zin zo nodig zaken te kunnen signaleren en melden (bij de geëigende instanties, die onderhand ook eens 24/7 aan de bak moeten…).
Er zijn zo nog wel tientallen (honderden?) zaken te vermelden die het huisartsenwerk weer zuiver en behapbaar maken. Ik zal u er niet mee vermoeien, de meeste zult u zelf ook wel kennen.
Geert Smit
